Сурудҳои дил
Китоби Забурро одамони гуногун навистаанд. Вақт ва ҳолати таъсис додани ҳар гуна Забурҳо низ, хело гуно гунанд. Чун офарандаи Забур, Довуд аксар вақт номида мешавад.
Ғайр аз Довуд, муаллифони Забурҳо ҳамчунин Мусоҳо (Забур 89), Сулаймон (Забур 71; 126), писарони Қӯраҳ (Забур 41-48; 83; 84; 86; 87), Асаф ва писаронаш (Заб. 49; 72-82) ва Ефам Эзририт (Забур 88) мебошанд.Забурҳо дар ҳолатҳои гуногуни ҳаёт ҳар вақт метавонанд истифода бурда шаванд. Раванди ҷамъоварии сурудҳо якчанд асрҳоро дар бар гирифтааст, ки дар давоми он сурудҳоро дар китоби Забур, як ё якчанд гурӯҳҳо ҳамагӣ илова шудаанд. Анҷоми ҷамъоварии ниҳонӣ пас аз бозгашти Исроил аз асирии Бобил сурат гирифт.
Матни Забур дорои аломати шоири дорад. Сурудҳо иборат аз сатри кутоҳ, тақрибан дарозии баробари шоири низ доранд. Бо шарофати ин хусусияти китоби Забур, дар миёни дигар китобҳои Муқаддас махсус аст.Бо истифода аз забони махсус, шоир мехоҳад, ки на танҳо фикру ақида, балки хаёл ва эҳсосоти хонандаро . Бо истифода аз забони махсус, шоир мехоҳад, ки на танҳо фикру ақидаро, балки ба хаёл ва эҳсосоти хонанда расонад.
Исо дар бораи Забур гуфтааст, ки муаллифони ин китоб дар бораи Ӯ пешгуи кардаанд. Баъди эҳёшавиаш, Исо ба шогирдонаш чунин суханон гуфт: «Ин аст он чизе ки, чун бо шумо будам, ба шумо мегуфтам, ки ҳар он чи дар Тавроти Мусо ва дар суҳафи анбиё ва Забур дар бораи Ман навишта шудааст, бояд ба амал ояд».
Як чанд аср пештар дар бораи Исо дар китоби Забур ё дар китобҳои пайғамбарон чи пешгӯи карда шудааст?